Kiksy klawiatury

Terry Pratchett jest przede wszystkim znany z cyklu „Świat Dysku”. Jest również autorem wielu interesujących, zabawnych i poważnych tekstów, które zostały zebrane
i opublikowane w „Kiksach klawiatury”. Umieszczam na blogu fragmenty eseju „Obce święta”. Życzę miłej lektury!

Bibliotekarz

„Na ostatnie święta moja córka dostała dużo zabawek: kilka samochodzików, samolot, takie rzeczy, a wszystkie łączyło jedno: każda była robotem. I to nie takim prostym robotem. Wiem dobrze, jak robot powinien wyglądać, miałem robota, kiedy byłem mały. Od razu dało się poznać, że to robot, bo w piersi kręciły mu się dwa kółka zębate i oczy się zapalały, kiedy się przekręciło kluczyk. Czemu nie, wasze też by się zapalały. Miałem też Magicznego Robota… no, każdy miał takiego, prawda? A kiedy już się nam znudziło to, jak się zarozumiale kręci na lustrzanej podstawce i wskazuje wszystkie właściwe odpowiedzi, odcinaliśmy go i mocowaliśmy inaczej dla samej zabawy, do licha, prawdziwe łobuzy z nas były.

Ale te nowe roboty są przewrotne. To roboty w przebraniu. Wokół nas trwa jakaś robocia wojna. Na razie jeszcze nie rozgryzłem, o co chodzi, chociaż mam wrażenie, że dzieci doskonale orientują się w tym temacie. Wydaje się, że można odróżnić dobre roboty od złych robotów, bo dobre roboty mają ludzkie głowy. Trochę jak w tej scenie w Saturnie 3, pamiętacie, kiedy robot dochodzi do wniosku, że najlepszy sposób, by wyglądać na człowieka, to odciąć jakiemuś człowiekowi głowę i nabić ją sobie na antenę. Te roboty wszystkie wyglądają jak amerykański futbolista, którego rozjechał volkswagen.

Dobre roboty zajmują się ocalaniem wszechświata przed inną bandą robotów, przy czym w tym przypadku ocalanie wszechświata polega na wielkich laserowych bitwach. Wszechświat nie wygląda za dobrze, kiedy już go ocalą, ale – na Boga – jest ocalony.

W każdym razie żaden z prezentów córki nie wyglądał tak, jak powinien. Zestaw plastikowych kamieni okazał się Skalnymi Władcami noszącymi ekscytujące skalne imiona, takie jak Głaz czy Nugget. Tak jest – jeszcze jedna zgraja przeklętych robotów.

Prawdę mówiąc, jedynym świątecznym przedmiotem w naszym domu był żłóbek, chociaż nie jestem pewien, czy po naciśnięciu guzika nie nastąpi transformacja, a Maria i Józefoidzi ruszą do walki z Trzema Królonami.

Jednak najdziwaczniejszy ze wszystkich był Kraak, Książę Ciemności. Za 14,95 musi być księciem ciemności prawdziwie okazyjnym. Jest Zoidem, prawdopodobnie z planety Zoid w galaktyce Zoid, bo chociaż modele są całkiem udane, historia o nich nadaje się na śmietnik – to sciencefictionalny odpowiednik hamburgera w McDonaldzie. Jednak lubię starego Kraaka, bo potrzebowaliśmy tylko całego świątecznego ranka, żeby go poskładać. Jest zrobiony z szarego i czerwonego plastiku, prawdziwy cud technologii polistyrenu. Wygląda niczym kura martwa od trzech miesięcy. Wystarczy jednak wcisnąć mu w roboci tyłek dwie baterie, a zaczyna terroryzować wszechświat, zgodnie z reklamami. Robi to tak: przemieszcza się o jakieś 23 centymetry, ba-a-ardzo powoli i z wysiłkiem, a równocześnie tłucze się w nim dziesięć malutkich plastikowych tłoków. Potem robot się przewraca.

Kraak ma swego rodzaju instynkt przetrwania, przy którym pilot kamikaze wygląda jak człowiek uczący przechodzenia na zielonym świetle. Nie wiem, jaką powierzchnię mają u siebie na Zoidzie, ale Kraakowi bardzo trudno wędrować po przeciętnej wykładzinie pokojowej. Nic dziwnego, że terroryzuje wszechświat; to musi być przerażające, kiedy tysiąc ton bojowego robota przewraca się na ciebie i leży, żałośnie przebierając nóżkami. Chcesz popełnić samobójstwo z litości. Och, on ma jeszcze jedną straszliwą broń: głowa mu odpada i toczy się pod kanapę. Można się przestraszyć.

Przetestowaliśmy jego oraz innych Zoidów i muszę wam wyznać, że technika walki tych robotów polega nieodmiennie na próbie przewrócenia się przed wrogiem, żeby się potknął. To trudny manewr, ponieważ naturalny instynkt każe Zoidom przewracać się, gdy tylko człowiek cofnie rękę.

Ale nawet Kraak to nic w porównaniu z robotem, którego z dumą zademonstrował nam dzieciak sąsiadów. Dostał transformera, jak mi się wydaje. Transformer nie był zbudowany z jednego tylko samochodu czy samolotu, ale całej flotylli pojazdów, która w chwili zagrożenia łączy się w jedną wielką i groźną machinę bojową. Taka była teoria. Mógłbym się założyć, że kiedy nadejdzie chwila prawdy, nieszczęsny robot ruszy do walki na wpół ukończony, gdyż tors będzie tkwił uziemiony na Gatwick, a lewa noga zablokowana w korku koło Luton”.

(fragment „Obcych świąt” w: Terry Pratchett, „Kiksy klawiatury: eseje i nie tylko”. Przeł. Piotr W. Cholewa. Warszawa 2015)